ქალია
ვიღაცის შვილია
ვიღაცის ცოლია
მაგრამ თვითონ რომ კითხოთ ვინ არის პირველრიგში გეტყვით რომ დედაა.
ცხრათვე მუცლით გატარებს, სენტიმენტალური ხდება შენგამო ხან ტირის ხან იცინის ეშინია იმიტომ რომ პირველიხარ , პირველი შვილი რომელიც უნდა გაზარდოს. თვითონაც პაატარაა ცხოვრება ეხლახანს დაიწყო , მაგრამ იცის რომ შენი გაჩენის შემდეგ უძლიერესი პიროვნება გახდება და ცხოველივით ყველგან და ყოველთვის დაგიცავს. იბადები და იწყება მისი ნამდვილი სიცოცხლე , გიყურებს და ხვდება, რომ აქამდე არ უცხოვრია ,იმახსოვრებს შენ სუნს, გკოცნის ,გეფერება , ღამეებს ათენებს შენთვის და შენთან ერთად ტირის. როცა გტკივა უნდა რომ შენ მაგივრად მას ტკიოდეს. ეგოისტურად უხარია როცა მხოლოდ მისი ხმა გამშვიდებს , ბედნიერია როცა შენ პირველ ნაბიჯებს ხედავს შენ პირველ სიტყვას ისმენს და უფრომეტად აჟიტირებულია როცა შენი პირველი სიტყვა დედაა. არ ავიწყდება შენი პირველი აცრა , შენი პირველი დაცემა , იცის რა გიყვარს , ყოველთვის ფიქრობს იმაზე რომ ერთი წამითაც თუ მოგაშორებს თვალს რამეს იტკენ და ყოველთვის შენს უკან დგას , რომ გადაგარჩინოს.ამასობაში საკუთარი თავი ავიყწდება, სარკეში იყურება და უკვირს როგორი შეცვლილია , გაზრდილი და დაღლილიც კი , მაგრამ უკან მოხედვისას ხედავს მის ქმარს და შვილს რომლებიც ბედნიერები თამაშობენ თავს ანებებს სარკესთან დგომას და ისევ შენთან მოდის რომ გეთამაშოს. ბაღში მიყავხარ , ყოველი შენი იქ დატოვება მისთვის საშინელებაა, დილით იფიქრებს რომ ცოტას დაისვენებს მაგრამ , საღამომდე საათს უყურებს რომ მალე მოვიდეს შენთან და სახლში წამოგიყვანოს . სკოლაში მიყავხარ და უკვე იმაზე ფიქრობს დიდი რომ გაიზრდები რა უნდა გამოხვიდე. უნდა რომ კარგად ისწავლო და შენი მომავალი საუკეთესო წარმოუდგენია. შენი ყოველი ცუდი ქცევა მისთვის გულის ტკვილია. გაკვირდება როგორ იზრდები, როგორ ითხოვ დამოუკიდებლობას , არ ემეტები მარტო გასაშვებად , გარეთ რომ გადიხარ ხელის კანკალით გიხურავს კარებს და საათის ისრებს უყურებს თვალისდაუხამხამებლად , ერთი სული აქვს როდის დაბრუნდები რომ მშვიდად დაიძინოს. შენზე გადაკრულად ნათქვამი სიტყვაც კი სულს უყინავს , შენზე კარგი ნათქვამი კი სიამაყით ავსებს . არუნდა გეჩხუბოს , მაგრამ იმდენად დაუძლურებულია თავს ვეღარ ელევა. თანდათან იაზრებს , შეცდომები უნდა დაუშვა იმისთვის რომ ისწავლო და გაძლევს კიდეც ამის უფლებას მაგრამ , ყოველი წაბორძიკების დროს ისევ შენთან ჩნდება. სარკეში ჩახედვისას უკვე ნაოჭებს ამჩნევს , ხელებიც ოდნავ გაუუხეშდა და უკვე საღებავიც ჭირდება რომ ჭაღარები დამალოს. მაინც შენთანაა და როცა მასთან სალაპარაკოდ მიდიხარ არც კი ცდილობს რომ მისი ტკივილის შესახებ გესაუბროს . გისმენს ისე როგორც არავინ მოგისმენს და გაძლევს რჩევას რომელიც აუცილებლად გამოგადგება. ისევ ბედნიერდება იმითი რომ თუნდაც 15 წუთი დაუთმე მასთან საუბარს და კვლავ ავიწყდება მისი ნაოჭები . ბოლოს კი სამშობიარო ოთახის კარებთან გელოდება და იღიმის იმიტომ რომ ახსენდება ის მომენტი ის წამი რომელიც შენი დაბადებისას განიცადა და ბედნიერია იმიტომ, რომ უკვე იცის დარჩენილ ცხოვრებასაც შენ დახმარებაში გაატარებს .
ანი არველაძე 